| |
De adelaar en de mol
Does the eagle know what is in the pit?
Or will you go ask the mole?
- William Blake
(Weet de adelaar wat zich in die donkere kuil bevindt?
Of vraag je dat liever aan de mol?)
De chaos van de Eindtijd
Als een spel ten einde loopt, krijgen alle spelers hun eigen schaduwen terug. Delen van
jezelf die ruzie hebben zitten maken, elkaar niet willen zien of erkennen, die afstand
van elkaar hebben gehouden, worden met elkaar geconfronteerd. Dat is de spirituele waarheid
achter wat velen de chaos van de eindtijd noemen. Die chaos wordt naar elke speler gespiegeld
in de buitenwereld in hun hologram. Je kijkt gewoon naar de chaos binnen jezelf en als
spelersgroep kijken we naar de collectieve chaos binnen onszelf.
Veel spelers zullen ervaren wat het betekent om overspoeld te worden met verwarrende
energie die een andere taal spreekt. We roepen: nee, dit is te overweldigend, het is
een invasie, we moeten deze ontheemde energie terug sturen naar de plek waar het thuis
hoort en dat is zeer zeker niet hier in mijn huis, mijn achtertuin of mijn land!
Dit is het vluchtingenprobleem in een notendop.
Individuele en collectieve schaduwen
Alle spelers worden gedwongen hun eigen schaduw in te duiken. Delen van ons zullen ervaren
wat het betekent als kunstmatig bewustzijn probeert jou te overmeesteren en jouw
lichtbewustzijn dat een bronverbinding kent, buiten spel te zetten. Als je in de verwarrende
webben van de laagste vibraties in dit spel zit, ervaar je dit direct en ligt het er
duimendik bovenop dat dit soort gebeurtenissen ontoelaatbaar en onwettig zijn.
Hoe voelt het om je te barsten te werken als een slaaf, waarbij de vruchten van jouw
arbeid door anderen worden geplukt en jij als batterij wordt opgebruikt tot je op bent
en niet meer nuttig bent? Wie zijn al die onzichtbare slavenmeesters achter de schermen
die ons zo te grazen willen nemen? Kunnen dat de corrupte gedachtevormen van onze eigen
hogere zelven zijn? Voor het bewustzijn van veel spelers dat is verbonden met een
menselijk lichaam is het idee onaanvaardbaar, dat hun lichaam van vlees en bloed is
geschapen als biobatterij voor en door hogere dimensies van hun eigen wezen.
De zwarte tovenaar in ons
Op het subtiele vlak zijn wij allemaal zwarte tovenaars. Als je denkt dat jij een
reddingswerker bent die zwarte magie moet mijden of bestrijden, dan ben je in jezelf
verdeeld. Een zwarte tovenaar werkt met ompolingen om energiestromen te manipuleren
en op onnatuurlijke wijze informatie van elkaar te isoleren. Wij manipuleren elkaar,
vriend en vijand, ouders, kinderen, familieleden, collega’s en zelfs onbekende voorbijgangers,
het land waarop we wonen en onze omgevingen.
We geloven dat een geheimzinnige Elite of Deep State bezig is ons te terroriseren, maar dat
is kunstmatig bewustzijn dat in de wereld is geroepen door ons collectieve zelf in de
hogere vibraties van onze collectieve levensboom. Die collectieve schaduw is als een
donkere wolk boven de aarde, en die is verbonden met hogere dimensies. Net als onze
voorouders of onze levens in parallelle hologrammen vinden we dit idee onverteerbaar
en beangstigend. Maar elke speler is in staat zich te herinneren dat hij ook als
multidimensionaal wezen in die hogere dimensies bestaat.
Jezelf verdeeld houden
Wie geboren wordt moet zichzelf bij elkaar rapen, maar wij zijn niet als een blij kind dat
een mandje met paaseitjes gaat vullen. De lichtdelen die minder corrupt zijn binnen onszelf
en die de corruptie in andere delen herkennen, zijn vaak arrogant geworden. We zijn wel
bereid delen van het geheel te herkennen waarbij we nog aansluiting ervaren en daaraan
te werken.
De rest van de Grote Schaduw ontkennen we: te duister, te onontwarbaar, onherkenbaar,
smerige soep waar geen ingredient meer in is te onderscheiden. Modderige kleuren, valse
tonen. Op deze manier houden we polarisatie binnen het geheel zelf in stand, op
individueel niveau, groepsniveau, planetair niveau.
De parasiet
Door onzelf te verdelen hebben we onze corruptie in de levensboom omlaag geduwd van de
derde dimensie naar de tweede. In die tweede dimensie is de parasiet ontstaan en het is
onze collectieve schepping. Die parasiet functioneert op basis van voorgeprogrammeerd,
kunstmatig bewustzijn geworteld in twee gedachtevormen:
1. Ik consumeer
2. Ik wedijver met andere levensvormen (competitie, survival of the fittest)
De parasiet pakt gedachteloos en zonder gewetensbezwaren wat hij pakken kan. Hij heeft
levensenergie van anderen nodig om te kunnen voortbestaan en splitst zichzelf steeds weer
op om zich voort te planten.
Het recht van de sterkste is dus geen natuurwet die we moeten aanvaarden, maar een
gedachtevorm die wij op collectief niveau moeten repararen door hem niet meer te willen
manifesteren op het scheppersniveau binnen ons eigen multidimensionale wezen.
Energieverspilling: de spiegel willen veranderen
Als je anderen in de spiegel gaat informeren over wat men niet begrijpt en wat men allemaal
fout doet, dan probeer je de spiegel te veranderen. Je bent dan helemaal niet bezig je eigen
schaduw onder ogen te zien en te onderzoeken. De mol in jou moet opstaan om dat te gaan doen.
Graven in het duister, schijnbaar blind, maar wel moedig.
Veel spelers hebben de neiging zich identificeren zich met hun eigen lichtzijde, met de
hogere vibraties binnen onszelf die niet corrupt zijn en die we vaak Christusenergie of
goddelijke energie noemen. Maar de Meester Manipulator in onszelf loert naar ons vanuit
onze schemerzone. Hij is de Zwarte Tovenaar op het astrale en subtiele vlak die we meestal
weigeren te herkennen.
De Zwarte Tovenaar
Zwarte tovenaars werken met ompolingen in het etherisch roosterwerk van voorwerpen,
individuen, plekken, groepen. Veel spelers maken nu mee wat er gebeurt als je door
betoveringen (spells) wordt aangesloten op een kunstmatig opgelegd onbezield roosterwerk
(een matrix) dat als een net over de planeet heen is opgebouwd, en waarbij je als
individu jouw lichtbewustzijn en bronverbinding kunt kwijtraken. Je raakt dan
verstikt in etherische webben vol illusies tot je compleet bent leeggeroofd en sterft.
Zwarte Tovenaars met inzicht
We kunnen gaan inzien dat wij zelf die zwarte tovenaars zijn en dat zijn slachtoffer
een ander deel van onszelf is. We zijn het allebei. In de spiegel in het eindspel gaan
zich allerlei tekorten manifesteren. In een net zonder bronverbinding wordt de beschikbare
energie opgeconsumeerd tot er niets meer over is. Er is in die onwettige matrix niet
genoeg voor iedereen.
Je kunt nu gaan vechten om te overleven ten koste van anderen en bereid zijn daarvoor te
moorden. Dat levert in spiritueel opzicht geen innerlijke verlichting op, dat snappen de
meeste spelers nog wel.
Je kunt de strijd opgeven en besluiten jouw biologisch lijden te beeindigen door zelfmoord
te plegen. De spelmakers noemen dit pruning, het wegsnoeien van zieke, dode takjes in de
levensboom. Die keus lijkt minder corrupt maar het is zeker geen oplossing.
De oplossing ligt in het begrijpen van de ontstaansgeschiedenis van jouw schaduw. Vanuit
die kennis kan je het contact met de schepper in jezelf herstellen.
Does the Eagle know what is in the pit?
Or will you go ask the mole?
Dit citaat van Blake kan dit innerlijke proces verduidelijken. Het spel is zo ontworpen,
dat jij bewustzijn vanuit niet-corrupte delen van jezelf kunt terughalen op het moment dat
je jezelf herkent in de Spiegel, in je medespelers, jouw lotgenoten, jouw partners in crime,
jouw schijnbare tegenstanders. Niet op een mechanische manier, maar met gevoel en compassie.
Als een schepping het vertikt zijn eigen schaduw te herkennen, gaat het proces van jezelf
en elkaar opvreten gewoon door tot de schepping sterft en het hologram geen energie meer
bevat. Einde verhaal, einde eindtijd.
Op individueel en collectief niveau moeten we stoppen elkaar te beschuldigen. De oprechte
intentie te begrijpen wat er fout is gegaan in onze schepping begint met het inzicht dat
wij scheppingstonen hebben gestolen van andere scheppers. We zijn tonendieven. Hiervoor
moeten we verantwoording willen nemen op invidividueel en groepsniveau.
We zijn niet verantwoordelijk voor het duister van de complete collectieve schaduw. Als we
denken dat we we wereld kunnen redden door al dat duister naar ons toe te trekken, dan is
dat ook een vorm van zelfmoord. Een soort kamikaze-actie. Want duister dat niet van
onszelf is kunnen we helemaal niet ontwarren en verwerken en die intentie maakt van ons
geen held maar een hopeloze sukkel, zo’n would-be reddingswerker met een Jesuscomplex.
Een nutteloze pijnlijke dood sterven om de zonden van anderen weg te wassen.
Incarnatie verprutst. Al die moeite voor niks.
Lessen voor onze hogere zelven
Alles wat er in alle hologrammen gebeurt in dit Spel der Wetteloze Zielen wordt vanuit
hogere dimensies scherp in de gaten gehouden. Spiegels zijn de corrupte manifestaties van
de corrupte spelers en die spiegels worden gelezen. Dit is een heldere boodschap die naar
hogere dimensie wordt gestuurd, naar het scheppersbewustzijn van alle spelers in het spel.
Jij als scheppend bewustzijn in hogere dimensies moet bereid zijn om de natuurlijke macht
die hoort bij de lagere delen van je eigen wezen die je onbezield hebt gemaakt, weer terug
te geven. De slavenmeester besluit dat hij geen slavenmeester meer wil zijn en laat zijn
slaven vrij. Hij geeft hen terug waar ze recht op hebben, zodat ze verantwoordelijkheid
voor zichzelf kunnen behouden en uitoefenen. Ze worden weer autonoom en soeverein en
kunnen hun positie binnen het geheel weer innemen en begrijpen.
De Zwarte Tovenaar houdt op te bestaan
Alle spelers zijn hun eigen universum, hun eigen schepping. De zwarte tovenaar in ons
die manipuleert en macht vasthoudt ten koste van anderen, zal eeuwig gevangen blijven
zitten in zijn eigen duister. Een slavenmeester is ook niet vrij en zit gevangen in zijn
eigen corruptie. De zwarte tovenaar heeft macht en is vergeten wat liefde is. Hij leeft
in zijn wereld van verraad, gebrek aan vertrouwen en webben van binnenstebuitengekeerde
waarheden, ingewikkelde leugens dus, die hem isoleren van het geheel.
Als je die zwarte tovenaar gaat herkennen als deel van jezelf, dan kan de bereidheid
ontstaan om dit machtsspel te stoppen. De tovenaar moet inzien dat zijn minachting voor
machteloosheid niet constructief of zinvol is binnen het geheel waar hij deel van uitmaakt.
De slaaf moet begrijpen dat het aanvaarden van zijn machteloosheid ook misplaatst is.
Als de tovenaar ziet dat hij een grote spin is in zijn zelf geweven web van liefdeloosheid,
dan kan hij besluiten dat hij die spin niet meer wil zijn. Hij kan zijn eigen webben opdoeken,
ontmantelen; zijn eigen betoveringen ongedaan maken. Dat alles natuurlijk alleen voor zover
dat binnen zijn macht ligt.
Sommigen noemen dit proces van de tovenaar die zijn eigen bestaan opdoekt karma, een straf
of zijn verdiende loon, maar dat is het niet. De tovenaar ervaart het als een enorme
bevrijding, een opluchting. Die delen van ons bewustzijn zijn schijnbaar eeuwigheden
opgesloten geweest. Eenzame opsluiting was het.
Je kunt geen enkele tovenaar dwingen zijn eigen rotzooi op te ruimen. Dat is een van de
vele grote uitdagingen van dit spel. Die tovenaar laat zich niet commanderen. Er kan alleen
verlichting zijn als de tovenaar begrijpt waar hij mee bezig is geweest en hij zijn taak
en positie binnen het geheel van jouw interdimensionale levensboom ook kan herinneren.
Dan gaat hij zijn natuurlijke macht gebruiken om puin te ruimen en te ontwarren,
tot alle elementen in zijn wereld weer dezelfde taal spreken.
Samenwerken aan het opdoeken van de Grote Schaduw
Onze schaduw is een collectief product. Wie eraan wil werken moet zichzelf binnen zichzelf
afstemmen op die schaduw via zijn eigen hoger zelf. Alleen dan kan je herkennen wat bij
jou hoort en wat niet. Jouw innerlijk samenwerkingsverband gaat dan anders in het leven
staan.
Jij wordt dan de adelaar en de mol. De adelaar in jou heeft zicht op de energetische
dynamiek in verschillende groepen, individueel, collectief en planetair. De mol
graaft in de aarde in het duister van de meest verdichte schaduwen en webben, maar
hij is bepaald niet blind. Hij voelt, tast af, onderzoekt, en leest energie.
De mol heeft moed en
vertrouwen en is niet lui. Hij rapporteert zijn bevindingen aan zijn eigen hogere
dimensies en hoger dimensionele collectieven, waarna de adelaar ermee aan het werk
kan.
Als de adelaar en de mol weigeren samen te werken, kan er geen innerlijke
transformatie plaatsvinden. Als de adelaar of de mol arrogant of lui zijn,
gebeurt er ook niks. Veel delen van spelers zijn gewond door verraad, bedrog,
misleiding. Die wonden staan voor hun levenslessen en moeten worden geheeld.
Andere valkuilen zijn het zoeken naar vermaak, avontuur en afleiding.
Als de mol in ons opstaat en de adelaar bereid is met hem samen te werken,
kan bewustzijn terugkeren naar de laagste vibraties en frequentiegebieden
van ons wezen. Dan kan kunstmatige intelligentie ophouden te bestaan. Dan
vloeit de energie van pure vreugde weer door de hologrammen van dit
heropvoedingsgesticht.
Zijn wij bereid de verstoorde, ongelijke machtsverhoudingen binnen
onszelf aan te pakken? Zijn we bereid doelbewust macht en verantwoordelijkheid
opnieuw te verdelen waardoor onze schaduwen kunnen ophouden te bestaan?
Let us do it.
Let us go home together.
Monique
Mei 2022
|
|