Mensenofferaars, deel 6b:
Ritueel offeren en scheppingsverhalen

Wat is heidens?

Om te beginnen is het nuttig om de betekenis van het woord heidens te verduidelijken. De online van Dale noemt het woord afgodisch. Aanhangers van een godsdienst gebruiken het woord heidens soms in de betekenis van goddeloos, maar dat kan verwarrend zijn. De heidense godsdienst aanbidt natuurgoden. De natuur. Moeder aarde.

In zijn filosofisch woordenboek zegt Voltaire hierover: Het is duidelijk dat er nooit een volk op aarde heeft bestaan dat zichzelf het predicaat afgodendienaars heeft gegeven. Dat woord is een belediging, een scheldwoord. (...) Als de Romeinse en Carthaagse aanvoerders een verdrag sloten, riepen ze al hun goden op tot getuigen. (...) Ze geloofden dat de goden bij alles wat de mensen deden aanwezig waren, als getuigen, als rechters.

Voltaire kijkt door zijn Christelijke filter naar de oergodsdienst van de heidenen: Het verschil tussen hen en ons is niet dat zij beelden hadden en wij die niet hebben. Het verschil is dat hun beelden niet-bestaande wezens van een valse godsdienst voorstelden en dat onze beelden bestaande wezens voorstellen van een ware godsdienst. De Grieken hadden het beeld van Hercules, en wij hebben dat van de heilige Christoffel; zij hadden Jupiter gewapend met zijn bliksemschichten, en wij hebben de heilige Antonius van Padua en de heilige Jacobus van Compostela.

Voor mij zijn Hercules en Jupiter entiteiten op het astrale vlak, maar Christoffel, Antonius en Jacobus ook. Hoe meer mensen tot hen bidden en hen vereren, hoe machtiger ze worden.

Oeroude scheppingsverhalen

Wie je denkt te zijn als mens in een biologisch lichaam hangt af van de scheppingsverhalen waar je in gelooft. Voor de mensenofferaars leggen deze scheppingsverhalen uit hoe de mensheid en de wereld van de materie zijn ontstaan. Vervolgens zijn instructies en rituelen aangereikt vanuit de dimensies achter de sluier om die wereld in stand te kunnen houden. Het astrale bewustzijn dat zichzelf goddelijk noemt en heerser van de materie, legt aan de mensen uit hoe het aanbeden wil worden en dat blijkt een bloedserieuze zaak.

Het eerste scheppingsverhaal komt uit India,
het tweede is Oud-Germaans
en het derde Oud-Russisch.

1. Uit: Rig Veda 10.90.11-14
In deze scheppingsmythe wordt het lichaam van Purusha, een groot goddelijk wezen, uit elkaar gehaald. Lees: op subtiel niveau geslacht. Zijn lichaam is niet van vlees en bloed.

De priester was zijn mond, de krijger werd gemaakt van zijn armen;
zijn dijbenen werden de arbeider, en de slaaf werd geboren uit zijn voeten.
Uit zijn geest (mind) werd de maan geboren; uit zijn oog, de zon.
Uit zijn mond kwam Indra en vuur; uit zijn adem werd de wind geboren;
Uit zijn navel kwam de atmosfeer, en vanuit zijn hoofd werd de hemel gevormd.
Uit zijn voeten kwam de aarde, uit zijn oren de windrichtingen.

2. Uit: Grimnismal, 40-41
(Oud-Noorse gedichten uit de Edda; de godheid was Odin)

Uit het vlees van Imir werd de aarde gemaakt,
en uit zijn zweet de zee.
Bergen uit zijn botten, bomen uit zijn haren,
en de hemel uit zijn schedel.
Uit zijn wenkbrouwen bouwden de milde goden
Midgard voor de zonen van de mensen;
Uit zijn hersenen vormden ze alle wolken
met zware stemmingen.

3. Uit: Gedicht over de Duivenkoning
(Oud-Russisch)
Tsaren en Tsarinnen worden gemanifesteerd
uit het hoofd van de eerlijke Adam.
Prinsen en helden worden geboren
uit de botten van de eerlijke Adam.
De gewone arbeiders worden geboren
uit de knie van de heilige Adam.

De koning brengt de drie klassen voort en zou bereid zijn zichzelf op te offeren om het cyclische voortbestaan van de mensheid mogelijk te maken. Het offer van de godheid is bij uitstek een scheppingsdaad. Hij schept de materie en mensen.

Een tweeling of twee broers, een os of een stier

Bruce is het niet eens met de vele manieren waarop de goden-gallerij in veel culturen, vaak twaalf of negen in aantal, worden uitgelegd. Deze goden werden pas later aanbeden door verschillende groepen uit samenlevingen die al waren ontstaan en bezig waren hun voortbestaan te garanderen.

We moeten dus verder terug in de tijd. De oergoden die van belang waren bij de offerrituelen, waren de goden die aspecten van natuurlijke aardse en kosmische cycli personifieerden. De zon die opkomt en onder gaat, de dageraad die de wederopstanding van de zon aankondigt. De seizoenen. Leven en dood. De oudste oudgermaanse scheppingsmythe is deze:

In den beginne waren er twee broers en een os. De een was Manu, een priester, en zijn broer was een koning, die Yemo heette, wat tweeling betekent. De mythe legt niet uit waarom, maar deze broers hadden de taak op zich genomen om deze wereld van de materie te scheppen. Om dat voor elkaar te krijgen offerde de priester Manu zijn broer Yemo en de os op in het eerste rituele oeroffer. Manu haalde het lichaam van zijn broer uit elkaar om de materie te scheppen, evenals de menselijke samenleving in drie klassen.

Is dit een versie van het verhaal van een schepper die scheppingstonen heeft gestolen waar andere scheppers hard voor hebben gewerkt (de os), en een kopie van zijn gevallen bewustzijn (tweeling of broer) gebruikt om door polarisatie, het uit elkaar drijven van twee polen, de materie te manifesteren en in stand te houden?

Mensenoffers in Europa

Studies rond het thema van Indo-Europese mythologie hebben het werk van Kasten Roennow bekritiseerd en vooral genegeerd, omdat hij het thema van microkosmos en macrokosmos heeft verbonden met het ritueel offeren. Hij doelt daar op de microkosmos van het menselijk bestaan in de materie in relatie tot het universum en de kosmos. Hij stond erop dat deze praktijk van het mensenoffer van groot belang was in het oude India, Griekenland, voor de Germanen en Kelten in heel Europa, en elders op de wereld. Hij werd door wetenschappers niet serieus genomen. Men wilde niet geloven dat het gebruik van het mensenofferen zo wijd verspreid kon zijn.

Bruce Lincoln zegt dat er talloze oude teksten bestaan die het verband beschrijven tussen macrokosmos, de wereld van de goden, en de schepping van de microkosmos, de aarde met zijn bergen, oceanen, planten, dieren en mensen.

Geen enkele tekst zegt dat de zon is als de ogen van de god, of de wind als zijn adem.
De zon IS het oog van de god. De wind IS zijn adem.

Deze Oud-Friese tekst (Code van Emsig, 15e eeuw) is christelijk gemaakt, maar verder volledig gebaseerd op oeroude scheppingsmythen:

God maakte de eerste mens, dat was Adam, uit acht transformaties:
Zijn beenderen uit steen,
vlees uit aarde,
bloed uit water,
zijn hart uit de wind,
de gedachten uit de wolken,
zijn zweet uit dauw,
zijn haren uit gras,
zijn ogen uit de zon,
en toen blies hij de Heilige geest in hem.
Daarna maakte hij Eva, de liefde van Adam, uit diens rib.

Hoe Eva werd geschapen staat beschreven in het Oude Testament, Gen.2:
Terwijl Adam sliep, nam God een van zijn ribben. En de Here God bouwde de rib, die Hij uit de mens genomen had, tot een vrouw, en hij bracht haar tot de mens (Adam). Toen zei de mens: Dit is nu eindelijk been van mijn gebeente en vlees van mijn vlees.

De cyclus is duidelijk: het goddelijk subtiele lichaam schept de wereld van de materie door zichzelf op te offeren en de wereld van de materie moet sterven en zichzelf offeren aan de goden. Het verhaal over de schepping van Eva uit het Christendom heeft dus een heidense oorsprong.

Kringloop van leven en dood

Het wereldbeeld van deze oergodsdienst is een kosmos waarin energie rondgaat in een cyclisch proces van schepping, dood, wedergeboorte, groei en leven, dood, wedergeboorte enzovoorts. Als seizoenen. Dood en wederopstanding. Sterven en als een feniks herrijzen uit je eigen as. Symbolen van die cyclus zijn het eeuwigheidssymbool, de analemma, de moebiuslus.

In onze beleving is het offeren van een mens een moord en een gruweldaad. Het is moeilijk te begrijpen dat er een gefoofsovertuiging bestaat die het mensenoffer ziet als een scheppingsdaad binnen een gesloten cyclisch systeem dat wij de materie noemen. Je geeft terug aan de god, die in de lente nieuw leven zal brengen, rijping in de zomer, verval in de herfst en rust in de winter. Deze cyclus die de organische wereld verbindt met droomtijd gaat oneindig voort. Botten worden bergen, bergen worden botten, botten worden bergen. De wereld van de goden offert zichzelf op om het bestaan van mensen mogelijk te maken en mensen moeten daar dankbaar voor zijn door aan hen te offeren. Dat is hun kant van dit contract.

De samenleving: koning, priesters, krijgers, arbeiders, slaven

Bruce Lincoln zegt dat zijn onderzoek en expertise ligt in het veld van de Proto-Indo-Europese taal en cultuur. Hij gebruikt dat woord in zijn gepubliceerde werk, maar hij geeft zelf toe dat dit eigenlijk gaat om Indo-Germaans onderzoek naar het Arische ras. Hij vermijdt het gebruik van het woord Arisch omdat het, vooral net na de Tweede Wereldoorlog, zo beladen was. Die beladenheid is er nog steeds.

Volgens Bruce zijn het Grieks, Latijn, Sanskriet, Perzisch (Farsi, Indo-Iranees), Germaans, Keltisch, Baltisch, Slavisch, Armeens en Albanees allemaal talen die terugvoeren naar dit oude Arische ras dat oorlogvoering en plunderen als centrale bezigheid had.

Hitler was ergens mee bezig binnen het kader van deze oeroude heidense godsdienst en het onderzoek van Bruce Lincoln richt zich op deze cultuur. In die samenleving is er een koning of farao aan het hoofd, die een directe nakomeling zou zijn van een godheid. Het goddelijk bloed stroomt door zijn aderen. Het bestuur is in handen van een machtige priesterklasse, die verantwoordelijk is voor een goed contact met de wereld achter de sluier. De rest van de samenleving bestaat uit krijgers en arbeiders.

Krijgers stijgen in aanzien door meedogenloos brute kracht en machtsvertoon. Er is geen plaats voor mededogen, geen plaats voor zwakkelingen. Plunderende moordenaars zijn de helden van de stam. Dan is er onderaan de piramide een klasse van arbeiders. Geen onderdeel van de stam zijn de slaven. Krijgsgevangenen worden geofferd, maar soms als slaven aangehouden. Het mensenoffer maakt standaard deel uit van deze cultuur.

Mensenofferaars, 6c
Ritueel offeren en het recht op bezit
Home