|
Portaal
Een persoonlijke ervaring
Het is zondagochtend. Mijn jongste dochter staat te tennissen tegen een jong talent, de zoveelste kwal uit vijver van de Nederlandse Tennisbond. Ik heb jaren geleden geleerd mij los te maken van de resultaten van de wedstrijden van mijn kinderen. Die verwijten mij dan ook wel eens dat het mij niets kan schelen of ze winnen of verliezen. Dat is niet helemaal waar; ik vind het best dat ze spelen om te winnen, maar niet ten koste van alles.
Zelf was ik als een terriër die zich in een wedstrijd kon bijten en iedereen kon verbazen om mijn doorzettingsvermogen, hoe ver ik ook achter stond. Tot ik mij van de ene dag op de andere afvroeg: waarom wil ik nu eigenlijk zo graag zo’n potje tennis winnen? Ik begreep niets meer van mijn vroegere fanatisme. Bovendien begon ik de energetische veldslagen waar te nemen tijdens wedstrijden, en ik wilde daar niet langer in worden meegesleurd. Ik zag en wist het als mensen vals telden, want ik kon het soms telepathisch waarnemen. Ik heb dat ooit kalm tegen zo’n leugenachtige, pinnige huisvrouw gezegd: je liegt. Je stond er met je neus bovenop en je hebt zelf gezien dat die bal uit was. Dit is geen vergissing of een twijfelgeval, het is gewoon een leugen. Die mevrouw was erg van slag en moest heel hard huilen. Ze vond dat er nog nooit iemand zoiets gemeens tegen haar had gezegd. Maar van mensen uit haar omgeving hoorde ik dat ze erom bekend stond dat ze altijd vals telde.
Daar zit ik dan, op een zondagochtend, naar mijn vijftienjarige dochter te kijken. Haar tegenstandster is klein, pas twaalf jaar oud, en ziet er op subtiel niveau uit als een enorme gifwolk met viruseigenschappen. Ik heb veel arrogante, irritante, verwende en verpeste ‘veelbelovende talenten’ op tennisbanen tekeer zien gaan. Maar dit is wel heel erg. De energie die er door haar veld heen wordt verspreid is abnormaal venijnig. Dit kind is een portaal, en niet zo’n kleintje ook.
De tennisbanen liggen buiten tussen de bomen in de open lucht. De vibratie van concurrentie en competitie heeft zich daar door de jaren heen etherisch sterk verankerd: een vruchtbare voedingsbodem voor negatieve lagere emoties. Na de eerste drie games als de meiden twee keer van kant gewisseld zijn, zijn beide kanten van de tennisbaan besmet met die giftige energie. Hel rood, donkerrood, modderig rood, met gifgroene kringeltjes, en troebele mosterdgele puntjes erin.
Als ze een bal fout heeft geslagen, begint het organische portaal bijna te huilen. Eigenlijk is het triest. Al die negatieve energie die door haar veld stroomt is ook voor haar zelf een kwelling. Ik begrijp dat het geen zin heeft om kwaad te worden op een deur, die iemand anders heeft open gezet. Misschien heeft ze hem zelf ooit op een kier gezet, maar wat er nu doorheen stroomt, daar kan je haar persoonlijkheid niet verantwoordelijk voor houden. Het is te veel.
De buitengewoon onaangename energie infecteert het veld van mijn dochter, die emotioneel van slag raakt. Ze begint stomme fouten te maken en het etherisch lichaam dat de software-programma’s voor haar tennisvermogens heeft opgeslagen, scheurt hier en daar in. Ze slaat opeens geen backhand meer goed en maakt fouten die ver af staan van haar normale basisvermogens op tennisgebied.
Blijven zitten kijken heeft voor mij geen zin. Dat portaal begrijpt niet wat er gebeurt. Haar moeder heeft nog behoorlijk goede bedoelingen, maar ziet ook niet in wat er gaande is. Mijn dochter valt ten prooi aan het virus, in plaats van de invasie van gif actief te bestrijden en isoleren. Zo lang als ik in de fysieke nabijheid van die gifwolk en mijn dochter blijf zitten, kan ik ook niet over mijn normale vermogens beschikken. Ik sta op en fiets snel naar huis. Het kan me niet schelen wat omstanders daar voor conclusies uit trekken. Thuis maak ik snel mijn energieveld schoon en vraag daarbij deze keer om bijzondere hulp, want dit is een behoorlijke invasie. Ik kom tot rust, laad me opnieuw op en ga in een lichte trance.
Ik zie mijn dochter voor me. Wat kan ik hier doen? Ze kijkt me min of meer hulpeloos aan. Het is geen roep om hulp, ook geen eis of verwachting. Ze weet zelf gewoon niet goed wat haar hier overkomt, ze is overrompeld. Ik vraag me af of ik het recht heb om op afstand in te grijpen. Niet door de gifwolk direct aan te vallen, maar door het besmette veld van mijn dochter te helpen zuiveren, etherisch herstellen en af te schermen, waardoor ze zichzelf weer kan zijn. Waardoor ze haar eigen mentale kracht hervindt en haar emoties kan beheersen. Ik besluit dat dit geoorloofd is, en voel ook diep van binnen dat ik het recht heb mij en mijn dochter te verdedigen. Ik weet dat het hier deels een vorm van persoonlijke zelfverdediging betreft - ik ben namelijk kwetsbaar voor dat virus via mijn dochter. Elke moeder is direct verbonden met haar kinderen en dat kan je soms kwetsbaar maken. Ik vraag me zo eerlijk mogelijk af of ik hier mijn dochter een belangrijke wedstrijd wil laten winnen. Nee - ook al kan dat het gevolg zijn van mijn zelfverdediging, het is niet mijn motief.
Terwijl ik mijn dochter voor me zie en ook voel hoe haar energieveld zich reinigt, vraag ik me af: waarheen moet die energie? Ik besluit dat het niet op de tennisbaan of naar omstanders geslingerd mag worden, dus kies ik voor het bekende “return to sender” - terugsturen naar de zender. Mijn dochters veld is nu schoon, en er zit een isolerende bel om haar heen. De giftige energie die haar tegenstander op haar afvuurt, zal terugketsen - onmiddellijk. Vervolgens merk ik dat ik aan het werk ben met het etherische softwareprogramma rond haar tennisvermogens - met name het herstel van de backhand.
Het is gedaan. Ik besluit mijn aandacht te verzetten en nu rustig af te wachten; niet meer aan haar te denken. Ze moet het verder zelf doen.
Bijna een uur later komt mijn dochter van de tennisbaan gefietst om te vertellen wat er is gebeurd. Ze verloor de eerste set. Toen, nadat ze een dubbele fout had geslagen, werd ze opeens rustig en besloot om zich zoals normaal te concentreren op het volgende punt. Ze kreeg haar mentale kracht terug. Daarna ging het steeds beter en opeens had ze ook haar backhand terug. Haar zwakke plek uit de eerste set werd opeens haar grote kracht. Haar tegenstandster werd nu helemaal een emotionele gifbom. Telkens explodeerde ze, na elk verloren punt, en hoe harder ze gilde en krijste, hoe meer het publiek op de hand van mijn dochter was. Uiteindelijk greep de moeder van het portaal in. Toen de stand 3-2, bijna 4-2 voor mijn dochter was in de laatste set, haalde ze haar kind van de tennisbaan af en gaf de wedstrijd gewonnen.
Wat heeft het publiek gezien? Iemand die zichzelf niet in de hand heeft. Een toeschouwer noemde het een bijzonder onverkwikkelijk schouwspel, en gaf daarmee aan dat hij kon aanvoelen dat er meer aan de hand was dan een kind dat niet tegen haar verlies kan. Het zijn multidimensionale krachten die de scenario’s voor dergelijke drama’s schrijven en uitbuiten. De emoties en energie van het hele publiek raken betrokken bij zo’n demonisch feestje en iedereen wordt een beetje opgepeuzeld. Normaal kan ik me redelijk afsluiten terwijl ik aanwezig blijf, maar deze keer, omdat het mijn eigen dochter betrof, lukte me dat niet.
April 2009
'Je kunt je eigen leven scheppen'
Home
|