Het fundament van de Matrix:
omlaag gevallen gedachtevormen

Sinds ik informatie begon te verzamelen om te begrijpen hoe onze multi-dimensionele energievelden en werelden in elkaar ziten, heb ik een paradigmawisseling ondergaan. Ik ben anders naar het leven in dit bloedserieuze spel gaan kijken.

Ik weet al lang dat ik in een simulatie leef, maar terwijl ik vroeger dacht dat ik gevangen zat in het schuurtje in de achtertuin van een gestoorde gek, waaruit ik moest worden bevrijd of mezelf moest bevrijden, geloof ik nu dat ik in deze incarnatie zit om regelrecht in de modderpoel van mijn eigen individuele schaduw, maar ook in onze collectieve schaduwen te duiken. De vraag voor mij is dus niet: hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg, maar: hoe is deze duistere ellende ontstaan?

Ons spirituele doel is het helen van corrupte gedachtevormen. De herinnering dat ik zelf een schepper ben in dimensies buiten de Matrix, kwam terug.

Ik wil dus begrijpen waarom het hier zo duister is. Hoe hebben wij zoveel dalingen in frequentie en vibratie kunnen veroorzaken dat we uiteindelijk niet meer in de gaten hebben, of niet konden zien, dat deze rottigheid en corruptie in essentie onze eigen manifestaties zijn?

Veel spelers, inclusief ikzelf in andere tijdzones, willen dit niet geloven, omdat de ellende hier niet te overzien is en het gemakkelijker is om de verantwoording daarvoor te ontkennen of van je af te schuiven.

De kern van onze vergissing is het scheppen van kunstmatig bewustzijn, dat is afgescheiden van de bron. Daar zijn verschillende verhalen mee verbonden. Dit is een van die verhalen.

Spelende scheppers

Het is lastig om je voor te stellen dat de eerste hologrammen die scheppers maakten, geen vorm, kleur en geluid kenden zoals wij die hier beleven. Het gerucht dat polarisatie zou zijn ontstaan omdat wij als scheppers besloten dat wij afgescheidenheid wilden beleven, is in mijn herinnering niet waar. Het was een ongeluk.

Scheppers begonnen te experimenteren met hun simulaties. Een scheppingswet is dat je voor 100% verantwoordelijkheid moet dragen voor jouw scheppingen, door een deel van jouw eigen bewustzijn daarin te projecteren. Als je dat doet, weet je wat er gebeurt, is alles in jouw schepping met elkaar verbonden, en kan je direct ingrijpen wanneer er ergens iets mis dreigt te gaan. Als corrigeren niet mogelijk is, zet je het spel stop en verlaat jouw eigen bewustzijn jouw eigen spel.

Scheppers mochten naar elkaars scheppingen kijken en daar ging het mis. Want in een aantal onervaren enthousiaste scheppers, die nog geen eigen scheppingen hadden ontworpen, gemanifesteerd en beheerd, kwam de vraag op wat er zou gebeuren als de meest interessante elementen uit scheppingen van andere scheppers bij elkaar zouden worden gezet. Je moet bedenken dat een heleboel simulaties nogal saai waren. Er gebeurde soms niet zo veel.

De scheppers die hier met mij samen in dit spel zitten, zijn helemaal geen doorgewinterde criminelen. We zijn avontuurlijk, houden van afwisseling, we zijn ondernemend, onderzoekend en nieuwsgierig. Het is lastig te beschrijven wat er allemaal mis is gegaan. Ik probeer hier energetische patronen om te zetten in een begrijpelijk verhaal.

We begonnen krenten uit de pap te vissen, uit de creaties van ervaren scheppers, en gingen daarmee aan de slag. Klinkt dit onschuldig? Of kan je nu al aanvoelen dat dit mogelijk niet goed zou aflopen?

Door in onze scheppingen elementen van andere scheppers bij elkaar te zetten, hadden we de gedachtevorm van knippen en plakken geschapen. Onbedoeld. Het is een vorm van luiheid en afschuiven van directe verantwoordelijkheid, wat we toen totaal niet konden begrijpen. We besloten verantwoording te nemen voor onze scheppingen (zo noemden wij dat) omdat we niet wisten hoe bepaalde combinaties zouden uitpakken. We maakten een extra energetische muur rond onze relatief kleine simulaties met het idee dat als het fout zou gaan, de schade beperkt zou bijven tot dat ene hologram. We waren van plan ons eigen bewustzijn daar pas echt in te projecteren, als het goed zou verlopen. Dus stuurden we een voorlopig kopietje van delen van ons bewustzijn deze scheppingen in.

Onbedoeld hadden we de gedachtevorm van isoleren of afscheiden gemaakt. Delen van ons gekopieerde bewustzijn waren in ons spel afgesloten van de bron en hadden niet de macht om het spel te overzien en stop te zetten. Maar dat was niet alles.

Door in te calculeren dat het fout kon gaan, en het gekopieerde bewustzijn dat in die simulatie zat in dat geval niet meer zou kunnen ontsnappen, hadden we onbedoeld niet alleen gemechaniseerd bewustzijn (= kunstmatige intelligentie) geschapen, maar ook een geachtevorm die voor val na val in bewustzijn zou zorgen. Dit was de gedachtevorm van het offer, het opofferen. Ook de gedachtevorm van experimenteren kan een vorm van opofferen inhouden.

Dit is zo pijnlijk om te beseffen. De gedachtevorm van het opofferen is een van de draaggolven van de Matrix en ik herinner me hoe wij die zonder kwade opzet hebben geschapen als basis voor onze manifestaties.

Een gecompliceerder gevolg is dat wij als dieven van andermans scheppingstonen botsende energie-signaturen in hetzelfde hologram hebben geplaatst, die niet goed op elkaar reageerden. Apart, in hun eigen hologram, was er geen probeem. Een aantal experimentele combinaties leverden een ongelukkige spanning op die we nu polarisatie noemen. Wij scheppers wilden geen saaie maar spannende scheppingen? Nou, dat is ons gelukt.

Als een schepping niet meer van energie wordt voorzien door de bron, beginnen onderdelen elkaar of zichzelf te consumeren en nemen de gedachtevormen van competitie en concurrentie de hele simulatie over. Nachtmerries zijn het.

Een hologram met een enkele energiesignatuur zou zichzelf niet aanvallen, omdat harmonie en verbondenheid met elkaar daar zit ingebouwd. De energie zou opraken en het spel zou eindigen. Wij hadden aangenomen dat dit zo zou gebeuren, maar daarin hadden we ons vergist.

Vanuit psychologisch oogpunt is het belangrijk dat we begrijpen dat we niet zelf bewust voor die afgescheidenheid en al dit leed in onszelf en om ons heen hebben gekozen. Het gaat erom dat we begrijpen hoe het mis is gegaan, en onszelf daarna vergeven, door al onze dimensies heen. En dat is mogelijk, gelukkig, maar niet gemakkelijk. We hebben veel te verwerken.


Onderzoek: De gedachtevorm van het opofferen
Home